Ontmoeting met de Dalai Lama! (door Monique)

De wekker gaat. Het is half 5 en buiten begint het heel voorzichtig een klein beetje licht te worden. De spullen voor onze speciale tocht van vandaag staan al klaar, en net vóór 5 uur zitten we op de motor. We verlaten het terrein van ons hotel en gaan op weg naar het plaatsje Likir, waar we de Dalai Lama gaan ontmoeten! 

Omdat we ons al vroeg moeten melden en het vanaf Leh zo'n twee uur rijden is naar Likir, hebben we een motor gehuurd. Zo zijn we vrij om te gaan en staan waar en wanneer we willen. 

Toen we gisteren van Lamayuru naar Leh werden gebracht, was het tussen Likir en Leh al erg druk op de weg. De Dalai Lama zou s'middags in Likir aankomen vanuit Leh, en omdat er maar één weg is, was de route uiteraard al bekend. Veel mensen stonden al langs deze route om een glimp van hem op te kunnen vangen. Mensen in Tibetaanse en Ladakhi klederdracht, monniken, nonnen, noem maar op. De hele route was versierd met vlaggetjes en kleurrijke bogen met welkomstteksten bij de verschillende dorpjes. De mensen waren al opgewonden over wat er zou gaan komen.

En nu rijden wij hier over dezelfde weg. De vlaggetjes zijn opgeruimd, maar de bogen bij de dorpjes staan er nog. Het is erg rustig op de weg, en dat hadden we eigenlijk niet verwacht. Om half 7 komen we bij het klooster aan. Slechts één bord en één politieman houd ons tegen. Als hij hoort dat we een afspraak met iemand hebben mogen we al doorrijden. Hmmmm, dat gaat wel erg makkelijk! We parkeren onze motor en klampen de eerste de beste lama aan die we tegenkomen. Hij kent de hoofdlama die onze afspraak geregeld heeft en stuurt ons naar boven, naar een wachtruimte voor gasten, waarna hij zegt dat hij de hoofdlama even zal halen.

Na een kwartiertje wachten komt er een monnik de ruimte binnen, en we worden uitgenodigt voor het ontbijt. Het is tenslotte nog vroeg. Het is een hele ervaring op zich...we lopen het grote plein op waar zo'n 300 monniken en nonnen op de grond zitten te eten of ervoor in de rij staan te wachten. Met een kommetje in onze handen sluiten we aan.

Dit is even slikken.....in een grote ton zit iets wat lijkt op een kruising tussen een pannenkoek en brood. Dan volgen er aantal grote pannen van formaatje badkuip waar rijst, dhaal, of een mix van aardappelen met peterselie en een natte saus in zit. Niet echt lekker, maar het gaat om het idee en we nemen gewoon een beetje.

Na het ontbijt keren we terug naar de wachtruimte. De tijd begint nu toch wel te dringen. Het is bijna kwart voor 8 en de hoofdlama is nog niet bij ons geweest. Jan gaat zelf maar op zoek en komt even later verhit terug met de boodschap dat we in het verkeerde gebouw zitten te wachten. We haasten ons naar een ander gebouw een stukje verderop, en daar is de beveiliging wél streng. Er staan meerdere mensen die naar binnen willen en ze hebben allemaal een speciaal pasje. Behalve wij....gelukkig komt de hoofdlama er dan alsnog aan en mogen we erin.

Jeetje, dit is zelfs voor mij stressen! Een maal door de poort komen we op een groot terrein waar een sjiek gebouw hoog verheven staat boven een binnenplaats die niet groter is dan een kwart voetbalveld. Het plein ligt vol tapijten die me aan mijn opa en oma doen denken, omdat ze zulke tapijten altijd op tafel hadden liggen. Verder wordt het aan een zijde afgeschermd met een hoge muur en aan de andere twee zijden door een gebouw van twee verdiepingen, met een balustrade. Daar moeten wij heen, helemaal naar de andere kant van het terrein. We worden op de balustrade op een tuinstoel gezet. "Best places", volgens de hoofdlama. Heel even zijn we in verwarring, wat is dit?? We zouden toch een ontmoeting hebben?? Waarom zitten we hier?? Beneden op het plein zitten allemaal monniken te wachten op wat komen gaat. Net als we ons, nog steeds een beetje beduusd, geinstalleerd hebben, roept de hoofdlama "Come! Come! Meeting!!" Hals over kop worden we meegetrokken, samen met wat andere mensen. En omdat wij als laatste binnenkwamen, lopen we nu als eerste achter de hoofdlama aan ricting het sjieke gebouw!

We worden met 15 anderen in een soort ontvangsthal gezet en het is wel duidelijk: zoveel pracht en praal: hier gaat het gebeuren. Ik ben nog steeds een beetje beduusd. Om mij heen zie ik een groep onrustige mensen. Sommigen lachen breeduit, maar de meesten zijn gespannen en hebben tranen in hun ogen. Mijn hart bonkt in mijn keel en de emoties die deze ruimte vullen slaan gemakkelijk op mij over. Help! Ineens weet ik precies hoe deze groep mensen zich voelt! Dit is alsof we naar een concert gaan van Bon Jovi waarbij we van te voren eventjes naar Jon mogen. Ik zou het besterven, serieus!

Jan kijkt gejaagd. Er gaat een deur open en we worden meegenomen, verder het gebouw in. Omhoog over marmeren trappen, gangen door en van de ene hal naar de andere, tot we voor een dubbele houten deur staan, die is vervaardigd uit prachtig houtsnijwerk.

Er worden nog wat orders gegeven door de beveiliging en dan gaan de deuren open.... De kamer is ruim en er staat een grote fauteuil met twee grote bankstellen en een glazen salontafel.

En daar staat hij dan, His Holiness de Dalai Lama.

Hij verwelkomt al zijn gasten zelf, wat hem in mijn ogen meteen heel menselijk maakt. Dit is iets wat ik niet had verwacht bij zo'n groot persoon.

Nog steeds niet wetende wat nou precies de bedoeling is wil Jan meteen het boek in de handen van H.H. drukken en begint stamelend zijn verhaal. H.H. steekt daar een stokje voor met een "Welcome, come...sit...first we sit".

En daar zit je dan, in een groot bankstel, ergens in een klein klooster in het verre India. Naast je zit in een minstens zo grote stoel s'werelds grootste spiritueel leider. En hij praat ook nog met ons.

Er zijn mensen die huilen, die vol bewondering naar hem kijken en niet kunnen geloven dat ze hier nu zitten. Hij praat in het algemeen, over het boeddhisme en laat weten wat hij van de EU vind.

Buiten horen we de monniken een religieus lied zingen en iemand van de staf komt zeggen dat het tijd is.

De slaontafel ligt vol boeken en H.H. vraagt aan Jan of hij nu misschien wil vertellen wat hij bij binnenkomst al wilde vertellen. Er wordt over Jan zijn boek gesproken en dan wil H.H. het signeren. Maar het is een kado, dus Jan slaat dit aanbod af, wat even voor wat verwarring zorgt.

Als de rest van de boeken wél gesigneerd zijn is er nog tijd voor een foto met iedereen. Land voor land, en wij zijn de enige Nederlanders, super!!

Er ontstaat een hilarisch en ook een vreemd beeld in mijn hoofd als ik zie dat het groepje Argentijnen met zijn allen selfies maken met de Dalai Lama.

Al met al staan we een half uur later weer buiten en nemen we onze plaatsen op de balustrade weer in.

En daar, met het intense gezang van de monikken op het plein onder ons, komt het besef van wat er nu net eigenlijk gebeurd is. Even worden de emoties teveel, maar dat mag.

Het gaat bijna beginnen. De stoel die op het podium staat wordt gereed gemaakt en de man die de parasol van de Dalai Lama draagt gaat er naast staan. Onbewust vergelijk ik het met het droog dweilen van het podium en het klaarzetten van Jon's witte microfoonstandaard.

En waar ik gewend ben aan luid gejuich, mijn emoties die ontploffen en tranen die mijn zicht vertroebelen als in míjn wereld de man waar het om draait het podium betreedt, heerst er hier een diepe, nederige stilte en is de aanbidding af te lezen op hun gezichten als de man naar buiten komt waar zíj op wachten.

En dat maakt net zoveel indruk op mij, dat ook nu tranen mijn zicht vertroebelen....